Ένα μυθικό πρόσωπο της λογοτεχνίας, η Αμερικανίδα ποιήτρια Έμιλυ Ντίκινσον (1831 – 1886), στα μέσα του 19ου αιώνα, στη δυτική ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών, κλεισμένη στο δωμάτιό της, στη μικρή πουριτανική πόλη του Άμερστ, ντυμένη στα λευκά, μέσα στα κοκκινοπράσινα φυλλώματα της Νέας Αγγλίας, διάβαζε εξαντλητικά την Αγία Γραφή, τον Σαίξπηρ και το Λεξικό Webster’s, ζύμωνε με χαρά ψωμί και μικρά γλυκά, παρατηρούσε τα ζουζούνια και τα άνθη του αρχοντικού της κήπου – ερωτεύτηκε μάταια και έγραψε. Λίγο νεότερη από τον Πόε, και σύγχρονη του Ουίτμαν, του Μέλβιλ και του Χώθορν, δίχως ποτέ να εκδώσει βιβλίο όσο ζούσε, μας άφησε σ’ ένα κλειδωμένο έπιπλο από ξύλο κερασιάς κοντά 2000 ποιήματα όπου μιλά για την εμπειρία της έκστασης και για τον έρωτα, για την εγκατάλειψη και το θάνατο, για την παντοδυναμία και την ομορφιά της φύσης, για την αναζήτηση του Θεού και την αμφιβολία. Άφησε και 1000 γράμματα, εφάμιλλα, πολλά από αυτά, με τα ποιήματά της. Τα πιο αινιγματικά, τα τραγικότερα που έγραψε είναι αυτά που μεταφράζονται εδώ για πρώτη φορά στα ελληνικά, τρία ερωτικά γράμματα με άγνωστο παραλήπτη.
 
Η Emily Dickinson γενήθηκε το 1830 στο Amherst της Μασσαχουσέτης. Εκτός από λίγες, σύντομες παραμονές στην Βοστώνη, στην Ουάσινγκτον, όταν ο πατέρας της ήταν στο Κογκρέσσο, και στην Φιλαδέλφεια, όπου το 1854 γνώρισε τον πάστορα Charles Wadsworth, τον "ανέφικτο" έρωτα που αναστάτωσε τη ζωή της, δεν άφησε ποτέ το πατρικό της σπίτι, βυθισμένη μέσα στον κόσμο της ποίησής της. Πεθαίνοντας το 1886 άφησε πίσω της ένα μοναδικό ποιητικό έργο, από το οποίο, όσο ζούσε, ένα μικρό μόνο κομμάτι ήταν γνωστό στο στενό της κύκλο.
Η πρώτη σειρά των ποιημάτων της εκδόθηκε το 1890.