Θρίλερ και νηφάλια περιγραφή της σχιζοφρενικής φυγής από την πραγματικότητα. Το βιβλίο στο οποίο στηρίχτηκαν δύο λαμπρές καριέρες, του Βιμ Βέντερς και του Πέτερ Χάντκε.

Ο Μπλοχ, ένας πρώην διάσημος τερματοφύλακας πηγαίνοντας ένα πρωί στη δουλειά του σε ένα εργοστάσιο συμπεραίνει πως έχει απολυθεί. Αρχίζει να περιπλανιέται στους δρόμους της Βιέννης όπου τα πάντα του προκαλούν δυσφορία. Πηγαίνει σινεμά, πιάνει κουβέντα με την ταμία· την ξανασυναντά αργότερα και καταλήγουν σε ξενοδοχείο. Την επόμενη, χωρίς προφανή λόγο, τη στραγγαλίζει. Φεύγει εσπευσμένα από την πόλη και καταλήγει σ΄ ένα μικρό χωριό του αυστριακού νότου απ΄ όπου έχει εξαφανιστεί ένας μουγγός μαθητής.
Με κινηματογραφικό ρυθμό, με στοιχεία αστυνομικού μυθιστορήματος που κεντρίζουν το ενδιαφέρον του αναγνώστη και αναφορές στον Κάφκα το «τρομερό παιδί της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας» καταγράφει ψυχολογική πορεία του δράστη, τη διαταραγμένη σχέση του με την πραγματικότητα, το σχίσμα μεταξύ συνείδησης και πράξης.
Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1970, έγινε αμέσως bestseller, έκανε τον Χάντκε γνωστό σε όλο τον κόσμο και ώθησε τον Βιμ Βέντερς να γυρίσει την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία. Με την επιτυχία και της κινηματογραφικής μεταφοράς του άρχισε η μακροχρόνια συνεργασία του Χάντκε με τον Βέντερς που οδήγησε σε ταινίες όπως Λάθος κίνηση, Οι όμορφες μέρες στο Αρανχουέθ και Τα φτερά του έρωτα.
Ένα από πολλές απόψεις κλασικό έργο, όπως τονίζει ο Β. Γκ. Ζέμπαλντ που προσφέρεται για πολλές αναγνώσεις, όπως επισημαίνει ο μεταφραστής του Αλ. Ίσαρης, καθώς θίγει μια ευρεία γκάμα θεμάτων και χαρίζει μια ιδιότυπη αναγνωστική απόλαυση.


Ο Πέτερ Χάντκε γεννήθηκε το 1942 στην Καρινθία της Αυστρίας. Η μητέρα του ήταν σλοβενικής καταγωγής, ο πατέρας του Γερμανός στρατιώτης. Σπούδασε νομικά στο Γκρατς, αλλά διέκοψε τις σπουδές του το 1966, όταν δημοσίευσε το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο "Σφήκες". Την ίδια χρονιά ανέβηκε στη Φρανκφούρτη σε σκηνοθεσία Κλάους Πάιμαν το θρυλικό θεατρικό του "Βρίζοντας το κοινό". Χαλκέντερος συγγραφέας, ο Χάντκε δημοσίευσε έκτοτε δεκάδες μυθιστορήματα, νουβέλες και θεατρικά έργα και θεωρείται πια ένας από τους κλασικούς μοντέρνους του 20ού αιώνα. Μετέφρασε επίσης ξένους συγγραφείς στα γερμανικά, μεταξύ άλλων τραγωδίες του Αισχύλου, του Σοφοκλή και του Ευριπίδη. Η φιλοδοξία του ήταν να δημιουργήσει μια σύγχρονη επική γραφή που θα απελευθερώνει την πραγματικότητα από τα τετριμμένα σχήματα πρόσληψης. Τιμήθηκε με πολλά διεθνή βραβεία. Τάχθηκε κατά της διάλυσης της πρώην Γιουγκοσλαβίας και κυρίως κατά της αποκλειστικής ενοχοποίησης των Σέρβων για τον πόλεμο. Για το έργο του τιμήθηκε με τα βραβεία Μπύχνερ (1973) και Κάφκα (1979). Έχει προταθεί πολλές φορές για το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Από το 1985 ζει στη Σαβίλ, έξω από το Παρίσι.


Έγραψαν


«Αν δεν υπήρχε ο Χάνκε και Η αγωνία του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι, ίσως δεν είχα καταφέρει να γίνω σκηνοθέτης.»
Wim Wenders

«Ένα από πολλές απόψεις κλασικό έργο. Μια νηφάλια περιγραφή των συμπτωμάτων της σχιζοφρενικής φυγής από την πραγματικότητα.»
W.G. Sebald

«Το «τρομερό παιδί» της ευρωπαϊκής περιγράφει την ψυχολογική κατάρρευση ενός δολοφόνου με τρόπο που θυμίζει τον Ξένο του Καμί, τον Ταξιδιώτη του Αλέν Ρομπ Γκριγιέ και τη Ναυτία του Σαρτρ.»
The New York Times

«Ένα μείγμα λυρισμού και τρόμου.»
Boston Globe

«Μια ανεστραμμένη αστυνομική ιστορία, όπου ο φόνος και η αποκάλυψη του δολοφόνου δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία. Το ενδιαφέρον μονοπωλεί η ψυχολογία του δράστη, η σχέση του με την πραγματικότητα, το σχίσμα μεταξύ συνείδησης και πράξης.»
Die Zeit

«Το εντυπωσιακότερο γερμανικό βιβλίο των τελευταίων χρόνων.»
Frankfurter Allgemeine
 
Σελίδα Εκδότη