(Πρόταση ανάγνωσης και από το βιβλιοπωλείο Σπόρος).
 
"Δεν συγχωρούμαστε ποτέ να είμαστε κακοί, αλλά υπάρχει κάποια αξία στο να γνωρίζεις ότι είσαι· και η πιο ανεπανόρθωτη από τις διαστροφές είναι να κάνεις το κακό από βλακεία."
 
Η Μελαγχολία του Παρισιού παρουσιάζει ένα υποδόριο και κάποτε σκληρό χιούμορ. Ο Κάρολος Μπωντλαίρ μιλά στην ωριμότητά του μια αποκαλυπτική γλώσσα, γυμνώνει τις συμβάσεις με έναν μοναδικό ανατρεπτικό και πικρό λυρισμό. Η φίνα ειρωνεία και ο αυτοσαρκασμός, παίζουν με την οργή και τη χλεύη, η αληθινή συγκίνηση έχει υπονομεύσει το εγώ, και η απογοήτευση από την ανθρωπότητα αφορά σαφώς την αστική ζωή και όχι τον φτωχό ή τον βασανισμένο. Ο μεγάλος Κάρολος στην καρδιά του μικρού αυτού βιβλίου, δεν διστάζει να κάνει βουτιά στον διονυσιακό του εαυτό, προτρέποντάς μας: "Για να μη μείνετε μαρτυρικοί σκλάβοι του Χρόνου, μεθύστε, μεθύστε χωρίς αναπαμό! Με κρασί, με ποίηση, ή με αρετή, όπως ποθείτε".
 
Ο Κάρολος Μπωντλέρ γεννήθηκε στο Παρίσι το 1821, όταν ο πατέρας του ήταν εξήντα και η μητέρα του είκοσι έξι ετών. Το 1828, ένα χρόνο μετά το θάνατο του πατέρα του, η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε τον στρατηγό Οπίκ, δεσπόζουσα φυσιογνωμία στα νεανικά χρόνια του Μπωντλέρ. Μετά τις σπουδές του στη Λυών και στο Παρίσι, αποφασισμένος πια πως μόνο η ποίηση τον ενδιαφέρει, κι έπειτα από ένα καταναγκαστικό ταξίδι στις Ινδίες (1841-42), ο Μπωντλέρ βρέθηκε πάλι στο Παρίσι, κληρονόμος μιας σεβαστής περιουσίας και έτοιμος να αφοσιωθεί στην ποίηση. Έζησε μια ζωή σύντομη αλλά έντονη, γεμάτη πάθη και καταχρήσεις που τον εξάντλησαν σωματικά, λάτρεψε τη Μαύρη Αφροδίτη των ποιημάτων του, την Ζαν Ντυβάλ, «ανακάλυψε» και μετέφρασε τον Πόε, και υπέστη το διωγμό και την καταδίκη για τα Άνθη του Κακού (1857), που θεωρήθηκαν προσβλητικά της δημοσίας αιδούς, και που μόλις το 1949 αποκαταστάθηκαν και συνέχισαν να εκδίδονται χωρίς «παράνομες» λύσεις και απαγορεύσεις. Το 1864, έχοντας σπαταλήσει την περιουσία του, πήγε στις Βρυξέλλες, όπου έζησε δυο άθλια και στερημένα χρόνια. Το 1866 τον έφεραν στο Παρίσι με καθολική παράλυση. Εκεί πέθανε έπειτα από δεκαπέντε μήνες, τον Αύγουστο του 1867.