Ιούλιος 1965: Στο βιβλίο αυτό υπάρχουν δυό και περισσότερες ιστορίες αγάπης, το κύριο θέμα του, ωστόσο, είναι η συνειδητοποίηση των πρωταγωνιστών του σε μια κρίσιμη ώρα του τόπου, μέσα από την οδύσσεια μιας ερωτικής αναζήτησης. 
«Αθήνα, η πιο ανοιχτή πόλη του κόσμου», ξεσπάει θαυμαστικά ένας επαναπατρισμένος, ύστερα από δεκαοχτώ χρόνων καταναγκαστικής απουσίας. Έντονη πολιτιστική ζωή, αγώνες της σπουδάζουσας νεολαίας, νέες δυνάμεις στο πολιτικό προσκήνιο, ιδέες και προβληματισμοί χαρακτηρίζουν την «Αθηναϊκή Άνοιξη». Αντιστικτικά, δίνονται οι εκτραχηλισμοί κι οι ανορθόδοξοι έρωτες μιας παρέας από Αμερικάνους αυτοεξόριστους και άλλους ξένους, όπου οι πράκτορες μηχανορραφούν ανεμπόδιστοι, σε συνεργασία με βασιλικούς άνδρες, στρατοκράτες, πολιτικούς της Δεξιάς, δυσαρεστημένους του κόμματος που κυβερνά και παράγοντες της οικονομικής ολιγαρχίας. Χρονικά, το μυθιστόρημα καλύπτει μόλις είκοσι μέρες, από τις 4 ως τις 23 Ιουλίου, ημέρα της ταφής του Σωτήρη Πέτρουλα. Μιά οριζόντια τομή στον κορμό του ιστορικού χρόνου: Η Αποστασία, ο εξαναγκασμός του Παπανδρέου σε παραίτηση, οι δυσχέρειες και τ' αδιέξοδα της Αριστεράς. Σ' ένα περιβάλλον που δεν σταματάει ν' αλλάζει - προς το χειρότερο - ανακαλούνται μνήμες και μορφές από το Διχασμό, την Αντίσταση, τον Εμφύλιο και διαγράφονται μ' εφιαλτική διαύγεια όσα θα έρθουν: «Είχαμε ξαναμπεί στον αστερισμό του παρακράτους και της τρομοκρατίας... 
Πάνω από τη χαμένη Άνοιξη μετεωριζόταν τώρα ο γύπας του πραξικοπήματος, έτοιμος να ριχτεί και να σπαράξει τον τόπο», λέγει στο τέλος ο επαναπατρισμένος. Κι όμως ο ίδιος, εμπρός στον ανοιχτό τάφο του ήρωα, θα πει: «Ευλογημένοι όσοι, στα μαρμαρένια αλώνια, νικούν το Χάρο, όπως ο Σωτήρης Πέτρουλας». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Με τον υπέρτιτλο "Δίσεχτα χρόνια" ο Τσίρκας υποσχόταν μια νέα τριλογία στο πρότυπο των "Ακυβέρνητων πολιτειών", που θα κάλυπτε ιστορικά και την περίοδο της δικτατορίας. "Η χαμένη άνοιξη", όμως, που θα ήταν ο πρώτος τόμος, έμελλε να είναι και το κύκνειο άσμα του συγγραφέα. Σε όλες τις ανατυπώσεις μετά το θάνατό του διατηρήθηκε αυτός ο υπέρτιτλος όχι μόνο για να μην αλλοιωθεί αυθαίρετα η ταυτότητα του έργου, αλλά και γιατί αυτή η διάταξη του εξωφύλλου σηματοδοτεί την ιδεατή προέκταση των γνωστών γεγονότων. Δηλαδή, το φιλόδοξο σχέδιο του συγγραφέα, ύστερα από την περιπέτεια της Μέσης Ανατολής, να ιστορήσει πάλι με τα μέσα της τέχνης τη ζοφερή ελλαδική εμπειρία που βίωσε επίσης οδυνηρά.
 
Ο Στρατής Τσίρκας (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Γιάννη Χατζηανδρέα) γεννήθηκε και πέρασε τα παιδικά και νεανικά του χρόνια στο Κάιρο. Έκανε εμπορικές σπουδές στην Αμπέτειο Σχολή. Εργάστηκε αρχικά στην Εθνική Τράπεζα της Αιγύπτου και στη συνέχεια, ως το 1939, σε μια εταιρεία βάμβακος στην Άνω Αίγυπτο. Το 1927, εμφανίζεται στη λογοτεχνία με μεταφράσεις των Μυσσέ, Χάινε και Σίλλερ στα περιοδικά Μπουκέτο και Οικογένεια και το παραμύθι Φεγγάρι, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Παναιγυπτιακά, της Αλεξάνδρειας. Το 1930 δημοσιεύει πεζά και ποιήματά του σε διάφορα περιοδικά, γνωρίζει τον Καβάφη και έρχεται σε επαφή με το Κομμουνιστικό Κόμμα, στο οποίο θα παραμείνει πιστός ως το τέλος της ζωής του. Το 1933 πεθαίνει από φυματίωση ο πατέρας του. Το 1935 εντάσσεται στην αντιφασιστική οργάνωση Ligue Pacifiste και ιδρύει μαζί με τον Θεοδόση Πιερίδη την Αντιφασιστική Πρωτοπορία, η οποία υποστήριζε τους εξόριστους Έλληνες στη Μέση Ανατολή και τους βοηθούσε στις κινητοποιήσεις τους. Το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου λαμβάνει μέρος, μαζί με τους Μπέρτολτ Μπρεχτ, Λουί Αραγκόν, Πάβλο Νερούδα και άλλους, στο Β΄ Διεθνές Συνέδριο των Συγγραφέων για την Υπεράσπιση της Κουλτούρας εναντίον του Πολέμου και του Φασισμού στο Παρίσι. Γράφει μαζί με τον μαύρο αμερικανό ποιητή Λάνγκστον Χιούς τον όρκο των ποιητών στον Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, τον οποίο διάβασε στο συνέδριο ο Λουί Αραγκόν και τον υπέγραψαν πολλοί συγγραφείς. Το 1937 εκδίδει τη συλλογή Φελλάχοι, την οποία υπογράφει για πρώτη φορά με το όνομα Στρατής Τσίρκας (ψευδώνυμο προερχόμενο από ένα παρατσούκλι του πατέρα του). Ως το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, θα δημοσιεύσει μόνο ποιήματα και διηγήματα, που έχουν συνήθως χαρακτήρα επικό και περιγράφουν τόσο τις δύσκολες συνθήκες ζωής των ντόπιων όσο και διεθνή γεγονότα, όπως ο ισπανικός εμφύλιος. Από το 1939 ως το 1963 θα ζήσει στην Αλεξάνδρεια. Επιδίδεται στη μελέτη του καβαφικού έργου, από την οποία θα προκύψει το σημαντικό του πόνημα Ο Καβάφης και η εποχή του, 1958. Τα κείμενά του για τον Καβάφη που θα ακολουθήσουν θα τα συγκεντρώσει σε έναν τόμο με τον τίτλο Ο πολιτικός Καβάφης. Το 1943 έγινε καθοδηγητικό στέλεχος του Ελληνικού Απελευθερωτικού Συνδέσμου και την ίδια περίοδο γνώρισε τον Γιώργο Σεφέρη. Εγκαταλείποντας οριστικά την ποίηση μετά τον πόλεμο, θα εκδώσει πολλές συλλογές διηγημάτων, Αλλόκοτοι άνθρωποι και άλλα διηγήματα, Προτελευταίος αποχαιρετισμός και το ισπανικό ορατόριο, Ο Απρίλης είναι ο πιο σκληρός, Ο ύπνος του θεριστή και άλλα διηγήματα, Στον κάβο και άλλα διηγήματα, τη νουβέλα σταθμό στην τεχνική του Νουρεντίν Μπόμπα και την τριλογία που τον καθιέρωσε, τις Ακυβέρνητες πολιτείες (Η Λέσχη 1961, Η Αριάγνη 1962, Η νυχτερίδα 1965). Η τριλογία του, στην οποία αποτύπωσε τα γεγονότα της Μέσης Ανατολής κατά τον πόλεμο, αποτελεί ένα από τα ελάχιστα έργα στα οποία η πολιτική οξύνοια και η μαρξιστική τοποθέτηση συναιρούνται με τις νεωτερικές τεχνικές, σε ένα μυθιστορηματικό κείμενο μεγάλων αξιώσεων. Το 1961 διαγράφηκε από το Κ.Κ.Ε., επειδή αρνήθηκε να αποκηρύξει το έργο του Η Λέσχη, που είχε εκδοθεί λίγο νωρίτερα. Το 1963 έφυγε για την Αθήνα, όπου έζησε ως το θάνατό του. Σημαντική ήταν η συμβολή του στην έκδοση του περιοδικού Συνέχεια, που συσπείρωνε όλη την αριστερή διανόηση. Μετά την κήρυξη της δικτατορίας του Παπαδόπουλου έγινε μέλος του Πατριωτικού Αντιδικτατορικού Μετώπου. Το 1969 εντάχθηκε στο Κ.Κ.Ε. εσωτερικού και ένα χρόνο αργότερα πήρε μέρος στη σύνταξη του αντιδικτατορικού τόμου 18 Κείμενα με το διήγημα Αλλαξοκαιριά. Συμμετείχε επίσης στον τόμο Νέα Κείμενα, 1970 και στα Νέα Κείμενα 2. Ο Τσίρκας πέθανε από ανεύρυσμα στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο σε ηλικία 69 χρόνων και η νέα του τριλογία, την οποία εγκαινίασε το 1976 Η Χαμένη άνοιξη, παρέμεινε ανολοκλήρωτη. Έχει τιμηθεί με το Κρατικό Βραβείο Βιογραφίας για το έργο του Ο Καβάφης και η εποχή του, 1959 και με το Βραβείο Κριτικών και Εκδοτών της Γαλλίας για τις Ακυβέρνητες Πολιτείες, 1972.