(Πρόταση ανάγνωσης και από το βιβλιοπωλείο Περγάμαλης ).
 
"Έτσι, αυτά που κάνουν τη μικρή φανταστική ιστορία της λευκής φάλαινας ξεχωριστή είναι η κλιμάκωση και το πέρασμα από την αθωότητα στη βία, από τη συνύπαρξη στη μανιασμένη σύγκρουση, που έρχεται σταδιακά αλλά με τόσο έντονο παφλασμό, που σηκώνει θηριώδη κύματα. Με την αφήγηση στο πρώτο πρόσωπο και με στρωτό ρυθμό, ο συγγραφέας παρασύρει τον αναγνώστη στα βάθη των ωκεανών και στη διαδικασία μεταστροφής της φάλαινας από το ευγενικό μεγαλόπρεπο θηλαστικό στο φονικό κήτος.
Οι αιτίες μπορεί να είναι δίκαιες αλλά οι συνέπειες δεν είναι ποτέ απλές. Στα εύκολα δίπολα «δίκαιο - άδικο», «μόνος εναντίον όλων» ο Σεπούλβεδα βάζει εντέχνως τον σπόρο της αμφισβήτησης και τη ματαιότητα της βίας."
Από την κριτική του Σάκη Ιωαννίδη για την "Ιστορία μιας λευκής φάλαινας" του Luis Sepúlveda στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
 
«Γέμισα τα πνευμόνια μου, καταδύθηκα ως τα σκοτεινά βάθη, πήρα φόρα, αναδύθηκα σχεδόν δίπλα στο μικρό πλεούμενο, με όλο το σώμα στον αέρα, και πέφτοντας, προκάλεσα ένα θηριώδες κύμα, ένα χείμαρρο αφρού που το τουμπάρισε.
Τους είδα να κολυμπούν απεγνωσμένα και να γαντζώνονται στο αναποδογυρισμένο σκάφος. Και τότε, όπως ξεμάκραινα, άκουσα το όνομα που μου 'χαν δώσει οι φαλαινοθήρες.
«Θα ξαναγυρίσουμε για σένα, Μότσα Ντικ!» φώναξε ο άνθρωπος με το καμάκι.
Και η φωνή του, η γεμάτη μίσος, ήταν το προμήνυμα γι' αυτά που έμελλε να'ρθούν.
Λένε πως στα νερά του Ειρηνικού, στην ακτή της Χιλής απέναντι απ' τη Νήσο Μότσα, στις 20 Νοεμβρίου 1820, ένας μεγάλος λευκός φυσητήρας επιτέθηκε και βύθισε το φαλαινοθηρικό Essex που είχε αποπλεύσει από το λιμάνι του Ναντάκετ, στον βόρειο Ατλαντικό, δεκαπέντε μήνες πριν απ' το ναυάγιο.
Λένε πως ο τεράστιος λευκός φυσητήρας επιτέθηκε στο Essex επειδή οι φαλαινοθήρες είχαν σκοτώσει μια θηλυκιά φάλαινα και το μικρό της.
Η -πραγματική- ιστορία του Μότσα Ντικ ενέπνευσε, εν μέρει, τον Χέρμαν Μέλβιλ για το αριστούργημά του: Μόμπι Ντικ, ή Η φάλαινα (1851)
 
Ο Luis Sepulveda (Λουίς Σεπούλβεδα) γεννήθηκε το 1949 στο Ovalle, στο βορρά της Χιλής. Συμμετείχε σε φοιτητικές και συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις ενάντια στο στρατοκρατικό καθεστώς της χώρας του, κατηγορήθηκε για προδοσία και καταδικάστηκε σε φυλάκιση είκοσι οκτώ ετών. Μετά από δυόμισι χρόνια εγκλεισμού του στη φυλακή, και με παρέμβαση της Διεθνούς Αμνηστίας, αποφυλακίστηκε, αλλά υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει τον τόπο του. Έγραψε ποιήματα, θεατρικά έργα, διηγήματα, δημιούργησε θεατρικές ομάδες στο Περού, το Εκουαδόρ και την Κολομβία και ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία. Έζησε έξι μήνες στον Αμαζόνιο με τους ινδιάνους Σουάρ και αποκόμισε εμπειρίες που άλλαξαν την αντίληψή του για τον κόσμο και του πρόσφεραν το υλικό για το πρώτο του μυθιστόρημα: «Ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης» (opera, 1993). Στρατεύτηκε στο διεθνές τάγμα «Σιμόν Μπολίβαρ» και συμμετείχε στον απελευθερωτικό αγώνα της Νικαράγουας. Το 1980 εγκαταστάθηκε στην Ευρώπη και συνδέθηκε με την οικολογική οργάνωση Greenpeace. Ταξίδεψε σ' όλον τον κόσμο. Του απονεμήθηκαν τα μεγαλύτερα λογοτεχνικά βραβεία. Όλα τα βιβλία του κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις εκδόσεις opera: Ο κόσμος του τέλους του κόσμου» (1994), Όνομα ταυρομάχου (1995), Patagonia express (opera, 1996), «Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει» (opera, 1997), Το ημερολόγιο ενός ευαίσθητου killer ( 997), Hot Line (opera 1998), Αν δεν έχεις πού να κλάψεις (1998), Χρονικά του Περιθωρίου (2000), Η τρέλα του Πινοτσέτ (2003), Σημειώσεις εν καιρώ πολέμου (2004), Τα χειρότερα παραμύθια των αδερφών Γκριμ (2006), Το λυχνάρι του Αλαντίν (2009), Η σκιά του εαυτού μας (2009), Ιστορίες από δω κι από κει (2011), Τελευταία νέα από το νότο (2012), Η ιστορία του Μιξ, του Μαξ και του Μεξ (2013).
 
Σελίδα Εκδότη