Υποθέτω πως είναι πολλά αυτά που θα μπορούσε να πει κανείς για τον Φώκνερ, πως είναι ο σπουδαιότερος λογοτέχνης του προηγούμενου αιώνα, πως καθόρισε και ακόμα καθορίζει το σύγχρονο μυθιστόρημα, πως τα έργα του είναι όλα συνταρακτικά, μεγάλα αριστουργήματα. Όλα θα ήταν αλήθεια, αλλά και ψέματα. Το “As I lay dying” είχε την τύχη να μεταφραστεί από τον Μένη Κουμανταρέα κι έτσι κατέληξε με τον εξαιρετικό ελληνικό τίτλο «Καθώς ψυχορραγώ». Η υπόλοιπη μετάφραση δεν είναι το ίδιο εμπνευσμένη, αλλά θεωρώ πως είναι έντιμη, είναι τόσο δύσκολο να μεταφράσεις την ιδιωματική, ιδιότυπη γλώσσα του Γουίλιαμ Φώκνερ. Πάντως η εμπειρία της ανάγνωσης του πρωτοτύπου παραμένει μοναδική. Το έργο περιγράφει την κατασκευή του φέρετρου της νεκρής μητέρας από τον πατέρα και τα πέντε παιδιά του και τη μεταφορά της σορού στην άλλη άκρη της επαρχίας. Μας μιλούν διαδοχικά 15 αφηγητές και μέσα στην ροή της αφήγησης και στην άποψη του καθενός για τον άλλο αλλά και την ιστορία ξετυλίγεται η πλοκή. Από αυτές τις απλοϊκές σχεδόν, πρωτοπρόσωπες αφηγήσεις προκύπτει μια ολόκληρη τοιχογραφία ανθρώπων της αγροτικής Αμερικής, που ο καθένας για τους προσωπικούς του λόγους θέλει να γίνει η τελετουργία της ταφής όπως πρόσταξε η μάνα. Η αθλιότητα, η μιζέρια της ανθρώπινης φύσης σε χτυπάνε εκεί που πονάει και η γελοιότητα ή και όχι της κατάστασης είναι αυτό που ανυψώνει το βιβλίο, σχεδόν το απογειώνει. (Διαβάζοντας, 7/3/2011)
 
Το έργο αυτό ο Φώκνερ το έγραψε νέος (το 1929 ), δουλεύοντας νυχτοφύλακας, ανάμεσα στα μεσάνυχτα και στις τέσσερις το πρωί, μέσα σε 6 βδομάδες. Σήμερα θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα της αμερικανικής λογοτεχνίας του 20ου αιώνα. 

Όπως και σε κάθε του βιβλίο, ο Φώκνερ δημιουργεί ένα συγκλονιστικό ανάγλυφο του αμερικανικού Νότου, μέσα από τις σχέσεις της οικογένειας της νεκρής, τους γείτονες, τους τόπους της μεγάλης τους διαδρομής, ταυτόχρονα με την εσωτερική ταραχή της ύπαρξης, όταν ο θάνατος πλησιάσει τόσο κοντά μέσω της απώλειας ενός συγγενικού προσώπου. (Ξ. ΜΠΡΟΥΝΤΖΑΚΗΣ, Το Ποντίκι, 20/1/2012)

Ένα βιβλίο για την πτώση και τη λύτρωση. Με όρους που καθορίζονται από το στερνό φιλί και την οδύνη των ατέλειωτων αποχωρισμών. (Ν. ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ, Η Αυγή, 24/4/2012)
 
Παρουσίαση-κριτική: Γιώργος Νοταράς, Ελευθεροτυπία, 12/11/2011
 
Ο Γουίλιαμ Φώκνερ γεννήθηκε -ως William Cuthbert Falkner- στο New Albany κοντά στην Οξφόρδη της Πολιτείας του Μισισιπή το 1897. Παρόλο που ο προπάππος του ήταν συνταγματάρχης και σπουδαία φυσιογνωμία του αμερικανικού Νότου, ο Φώκνερ δεν έγινε δεκτός στο στρατό όταν η Αμερική μπήκε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Λίγο αργότερα, κατάφερε να καταταγεί στην καναδική και, στη συνέχεια, στη βρετανική βασιλική αεροπορία, και μετά τον πόλεμο φοίτησε για ένα διάστημα στο Πανεπιστήμιο του Μισισιπή. Εγκατέλειψε τις σπουδές του -ήταν, εξάλλου, μετριότατος φοιτητής- και ασχολήθηκε με δουλειές του ποδαριού, ανάμεσά τους ένα βιβλιοπωλείο στη Νέα Υόρκη και μια μικρή εφημερίδα στη Νέα Ορλεάνη, όπου το 1924 ο φίλος του Φιλ Στόουν φρόντισε να εκδοθεί σε 1.000 αντίτυπα η συλλογή ποιημάτων του "The Marble Faun" ("Ο μαρμάρινος φαύνος"). Στη Νέα Ορλεάνη γνωρίστηκε με έναν κύκλο λογοτεχνών στον οποίο συμμετείχε ο Σέργουντ Άντερσον, που τον ενθάρρυνε να στραφεί στην πεζογραφία, κι έτσι γεννήθηκε το πρώτο του μυθιστόρημα, "Soldiers' Pay" ("Η πληρωμή του στρατιώτη"), που εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο Boni and Liveright το 1926. Το 1929 παντρεύτηκε κι έπιασε δουλειά, νυχτερινή βάρδια, στην τροφοδοσία ενός τοπικού ηλεκτρικού σταθμού. Εκείνο το διάστημα, μέσα σε έξι βδομάδες του καλοκαιριού, από τα μεσάνυχτα ως τις τέσσερις το πρωί, γεννήθηκε το "As I Lay Dying" ("Καθώς ψυχορραγώ"), που κυκλοφόρησε την αμέσως επόμενη χρονιά (1930). Ακολούθησε το "Sanctuary" ("Άδυτο", 1931) και κάποια σενάρια για το Χόλυγουντ (μεταξύ των οποίων το "Today we Live" του Χάουαρντ Χωκς, 1933, πάνω σ' ένα δικό του διήγημα, και αργότερα οι διασκευές του "Μεγάλου ύπνου" του Ρ. Τσάντλερ, στην ομότιτλη μεταφορά με πρωταγωνιστές τον Χ. Μπόγκαρτ και τη Λ. Μπακόλ, καθώς και του "Να έχεις και να μην έχεις" του Χέμινγουεϊ), μια και οι πωλήσεις των βιβλίων του ήταν ασήμαντες. Αν και αναγνωρισμένος συγγραφέας, ο Φώκνερ πέρασε βασανισμένη ζωή βυθισμένος στον αλκοολισμό και την κατάθλιψη. Στον κόσμο του, παρά την επικέντρωση στον αμερικανικό νότο, η αφήγηση προσλαμβάνει οικουμενική σημασία ως στάση απέναντι στο ανθρώπινο πεπρωμένο και σε προβλήματα όπως οι φυλετικές διακρίσεις. Στα σημαντικότερα έργα του, που συχνά χαρακτηρίζονται από πειραματική γραφή, επηρεασμένη από την ευρωπαϊκή πρωτοπορία, συγκαταλέγονται και τα μυθιστορήματα "Mosquitos" ("Κουνούπια"), 1927, "Sartoris" ("Σαρτόρις", με αρχικό τίτλο "Flags in the Dust"), 1929, "The Sound and the Fury" ("Η βουή και η μανία"), 1929, "Light in August" ("Φως τον Αύγουστο"), 1932, "Absalom, Absalom!" ("Αβεσσαλώμ, Αβεσσαλώμ!"), 1936, "The Wild Palms" ("Άγρια Φοινικόδενδρα"), 1939, "The Hamlet" ("Το χωριουδάκι" -πρώτο μέρος της τριλογίας των Snope), 1940, "Requiem for a Nun" ("Ρέκβιεμ για μια μοναχή"), 1951, "The Town" ("Η πόλη"), 1957 και "The Mansion" ("Το Μέγαρο"), 1959 -δεύτερο και τρίτο μέρος της τριλογίας των Snope-, "The Reivers" ("Οι κλέφτες"), 1961, καθώς και περισσότερες από 80 συλλογές διηγημάτων. Το 1949 τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, το 1955 με το National Book Award και με το Pulitzer Prize for fiction (για το μυθιστόρημα "A Fable"), το 1962 με το Χρυσό Μετάλλιο Λογοτεχνίας της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Γραμμάτων και -μετά θάνατον- για δεύτερη φορά με το Pulitzer Prize (για το μυθιστόρημα "The Reivers"). Το 1957 έγινε δεκτός από το Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια ως συγγραφέας διαμονής (writer-in-residence). Στο ίδιο Πανεπιστήμιο δώρισε το 1961 το προσωπικό του αρχείο για τη δημιουργία του William Faulkner Foundation. Πέθανε από ανακοπή καρδιάς στη Byhalia της Βιρτζίνια, το 1962, και τάφηκε στο κοιμητήριο της Οξφόρδης του Μισισιπή, Πολιτείας την οποία δεν εγκατέλειψε ποτέ στη ζωή του