«Μόνο οι μετριότητες προοδεύουν» έγραφε ο Όσκαρ Ουάιλντ στα 1894. «Ένας καλλιτέχνης περιστρέφεται διαρκώς γύρω από έναν κύκλο αριστουργημάτων, από τα οποία το πρώτο δεν είναι λιγότερο τέλειο από το τελευταίο». Στον τόμο αυτό, λοιπόν, διαβάζουμε τα πρώιμα αριστουργήματα του εστέτ συγγραφέα, με τη μορφή που συγκεντρώθηκαν για πρώτη φορά σε βιβλίο. Ιστορίες που δημοσιεύτηκαν αρχικά σε περιοδικά, στα τέλη της δεκαετίας του 1880 και στις αρχές εκείνης του 1890, την εποχή που ο Δουβλινέζος Ουάιλντ προσπαθούσε να καθιερωθεί ως σοβαρός συγγραφέας στους λογοτεχνικούς κύκλους του Λονδίνου. Τρυφερότητα, αγάπη και μια έκδηλη διάθεση «παιχνιδιού» - είτε με τις λέξεις είτε ανατρέποντας διαρκώς τη συμβατική, «διδακτική» πλοκή του παραμυθιού - είναι τα χαρακτηριστικά αυτών των μικρών ιστοριών, που γράφτηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα, αλλά συμπεριλαμβάνονται στη σειρά αυτή, καθώς ο Όσκαρ Ουάιλντ, εκφράζοντας με το έργο του ιδέες που προπορεύονταν της εποχής του, επηρέασε τη σκέψη ολόκληρου του 20ού αιώνα.
 
Ο Όσκαρ Φίνγκαλ Ο' Φλάερτυ Ουίλς Ουάιλντ γεννήθηκε στο Δουβλίνο το 1854. Σπούδασε στο Trinity College του Δουβλίνου, κι αμέσως έπειτα στην Οξφόρδη. Η πρώτη του ποιητική συλλογή κυκλοφόρησε το 1881. Aργότερα, μετά το γάμο του με την Κόνστανς Λόυντ (1884), δημοσίευσε μια σειρά από παιδικά παραμύθια. "Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέη" είδε το φως της δημοσιότητας το 1891, αλλά η πρώτη μεγάλη επιτυχία για τον Ουάιλντ έμελλε να προέλθει από το θέατρο, με τη "Βεντάλια της Λαίδης Γουίντερμηρ" (1892). Ακολούθησαν άλλα τρία θεατρικά έργα: "Μια γυναίκα χωρίς σημασία", "Ο ιδανικός σύζυγος" και "Η σημασία του να είσαι τίμιος", ενώ το τέταρτο, "Η Σαλώμη", απαγορεύτηκε στην Αγγλία και δημοσιεύτηκε στη Γαλλία το 1893. Το 1895 καταδικάστηκε σε δύο χρόνια καταναγκαστικά έργα με την κατηγορία της ομοφυλοφιλίας. Από τη θητεία του στη φυλακή γεννήθηκαν τα δύο αριστουργήματά του, "Η μπαλάντα της φυλακής του Ρήντιγκ" και το "De Profundis". Μετά την αποφυλάκισή του το 1897, εγκαταστάθηκε οριστικά στο Παρίσι, ως το θάνατό του το 1900.
 
Σελίδα Εκδότη