Τίναξε το κεφάλι κι ολομεμιάς θυμήθηκε πού βρίσκουνταν, ποιος ήταν και γιατί πονούσε. Άγρια αδάμαστη χαρά τον συνεπήρε, όχι, όχι δεν ήταν άναντρος, λιποτάχτης, προδότης, όχι, όχι, ήταν καρφωμένος στον σταυρό, τίμια στάθηκε ως το τέλος, κράτησε το λόγο του, μια αστραπή, τη στιγμή που φώναξε "Ηλί! Ηλί !" και λιποθύμησε, τον άρπαξε ο Πειρασμός και τον πλάνεσε, ψέματα οι χαρές, οι παντρειές, τα παιδιά. Ψέματα τα χούφταλα, ξευτιλισμένα γεροντάκια, που τον φώναζαν άναντρο, λιποτάχτη, προδότη. Όλα, όλα, φαντάσματα του Πονηρού! Ζουν και βασιλεύουν οι Μαθητές του, πήραν τις στεριές και τις θάλασσες και διαλαλούν το Καλό Μαντάτο. Τα πάντα έγιναν όπως πρέπει, δόξα σοι ο Θεός! Έσυρε φωνή θριαμβευτικιά: - Τετέλεσται! Κι ήταν σα να 'λεγε: Όλα αρχίζουν.
 
Η δυαδική υπόσταση του Χριστού στάθηκε για μένα πάντα βαθύ, ανεξερεύνητο μυστήριο. Η λαχτάρα, η τόσο ανθρώπινη, η τόσο υπεράνθρωπη, να φτάσει ο άνθρωπος ως τον Θεό ή, πιο σωστά, να επιστρέψει ο άνθρωπος στον Θεό και να ταυτιστεί μαζί του. Η νοσταλγία αυτή, η τόσο μυστική και συνάμα πραγματική, άνοιξε μέσα μου πληγές και πηγές μεγάλες. Από τη νεότητά μου η πρωταρχική αγωνία μου, από όπου πήγαζαν όλες οι χαρές μου κι όλες μου οι πίκρες, ήταν τούτη: η ακατάπαυστη, ανήλεη πάλη ανάμεσα στο πνεύμα και στη σάρκα.
Ο Καζαντζάκης αποφασίζει να μιλήσει για τον άνθρωπο όπως είναι. Τον άνθρωπο που ο ίδιος πιστεύει και αγαπά πραγματικά, και το αποδεικνύει δίνοντάς του την επιλογή να κάνει την πορεία από το ένα άκρο στο άλλο. Να βυθιστεί στην αμαρτία και να εξαγνιστεί χάρη στη δική του θέληση, σε συνδυασμό με την αγάπη του Θεού και την επιθυμία του να του δώσει κι άλλες ευκαιρίες. (Από κείμενο του Μιχάλη Πιτένη στο bookpress.gr, 8/10/2017)
 
Ο Νίκος Καζαντζάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1883. Σπούδασε νομικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας τις οποίες και συνέχισε στο Παρίσι ενώ γνώριζε την Γαλλική και την ιταλική γλώσσα. Μελετητής της φιλοσοφίας του Νίτσε άρχισε να γράφει από την περίοδο που ήταν φοιτητής στο Παρίσι.Πολυγραφότατος ασχολήθηκε με όλα τα είδη της λογοτεχνίας και έκανε εκπληκτικές μεταφράσεις ξένων συγγραφέων. Την περίοδο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ο Καζαντζάκης γνώρισε σε ένα λιγνιτωρυχείο στη Μάνη τον Αλέξη Ζορμπά, τον περήφανο έλληνα που έγινε πρωταγωνιστής του διάσημου πλέον μυθιστορήματος του. Στη συνέχεια ταξίδεψε στην Γερμανία και την Ιταλία γιά να επιστρέψει στην Κρήτη πέντε χρόνια μετά.Κατά την περίοδο του ταξιδιού του ασπάζεται τον βουδισμό και ξεκινά να γράφει την Ασκητική του. Το «Πιστεύω» του γιά τον άνθρωπο, την πορεία του προς το θάνατο και την σχέση του με το Θεό. Επιστρέφοντας στο Ηράκλειο αρχίζει να γράφει την Οδύσσεια. Ένα έπος που περιλαμβάνει 24 ραψωδίες και που του πήρε 14 χρόνια γιά να το ολοκληρώσει. Η Οδύσσεια του Καζαντζάκη ξεκινά από εκεί που σταματά η Οδύσσεια του Ομήρου. Σ’ αυτήν ξεδιπλώνει την κοσμοθεωρία του, ο Οδυσσέας του Καζαντζάκη δεν ελπίζει τίποτα , δεν φοβάται τίποτα , είναι ελεύθερος. Μετά την ολοκλήρωση του γιγαντιαίου αυτού έργου ο συγγραφέας ταξίδεψε στη Γαλλία, την Κίνα ,την Ιαπωνία και την Ισπανία.Κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου γράφει το πασίγνωστο Ο Βίος και η Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά. Ακολούθησαν τα : Ο Χριστός ξανασταυρώνεται, Καπετάν Μιχάλης, Οι αδερφοφάδες, Αναφορά στο Γκρέκο, Χριστόφορος Κολόμβος.Τα έργα του έχουν μεταφραστεί στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου και έχουν γνωρίσει τεράστια επιτυχία.Είχε όμως και αρκετούς επικριτές. Χαρακτηριστικό είναι το ότι η Ορθόδοξη και η Καθολική εκκλησία είχαν ζητήσει τον διωγμό του. Ο Νίκος Καζαντζάκης είχε διατελέσει υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου στην κυβέρνηση Σοφούλη και είχε διοριστεί Γενικός Γραμματέας του Μορφωτικού Συμβουλίου της Ουνέσκο στο Παρίσι. Πέθανε στην Γερμανία το 1957. Ενταφιάστηκε στο Ηράκλειο Κρήτης και στον τάφο του υπάρχει χαραγμένη η φράση από την Οδύσσεια που την θεωρούσε το σημαντικότερο έργο του : «Δεν ελπίζω, τίποτε, δεν φοβάμαι τίποτε, είμαι ελεύθερος».