Υπότιτλος: ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΝΙΚΗΣ ΑΝΑΙΔΕΙΑΣ ΤΗ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ
 
Στη διάρκεια της μεταπολεμικής περιόδου, σε μια εποχή ανάπτυξης και πρωτοφανούς για τα ευρωπαϊκά δεδομένα ευημερίας, η ανάδυση από τα μέσα της δεκαετίας του '50 μιας νεολαίας που στα μάτια των ενηλίκων φάνταζε "απείθαρχη" και παράλογα "δυσφορούσα" υπήρξε από τις πλέον σημαντικές εξελίξεις του μεταπολεμικού κόσμου. Όχι μόνο γιατί στις δεκαετίες που ακολούθησαν αποτέλεσε τον προνομιακό φορέα μιας αμφισβήτησης που άλλαξε συθέμελα τον τρόπο ζωής και την καθημερινότητα στον δυτικό κόσμο προς μία, όπως θα έλεγαν οι παλαιότεροι, "προοδευτική κατεύθυνση", αλλά και γιατί προοιωνίστηκε τις συγκλονιστικές αλλαγές που έκτοτε συντελέστηκαν και εντάσσονται σε ό,τι σήμερα -κάπως ασαφώς- αποκαλούμε "παγκοσμιοποίηση". Άλλωστε, η διάδοση της νεανικής κουλτούρας τη δεκαετία του '60 τι άλλο ήταν παρά το πρώτο ισχυρό κύμα παγκοσμιοποίησης που ενοποίησε συμπεριφορές, επιθυμίες και (ενίοτε ουτοπικά) νεανικά αιτήματα; Στο βιβλίο επιχειρείται η ψηλάφηση όψεων της νεανικής αμφισβήτησης τη μεταπολεμική περίοδο, από τα τέλη της δεκαετίας του '40 έως και τα τέλη της δεκαετίας του '90, οι μεταμορφώσεις της και η εξέλιξή της στη διάρκεια περίπου πενήντα χρόνων. Χουλιγκάνοι και μοτοσικλετιστές, "ανήθικες" ΕΠΟΝίτισσες και νεαρές εκδιδόμενες κοπέλες, τοξικομανείς, πανκ και καταληψίες μαθητές στην εποχή των εκπληρωμένων αιτημάτων, θαμώνες των "σφαιριστηρίων", εραστές των φλίπερ. Φαινομενικά ανομοιογενείς ως προς το ιστορικό αποτύπωμά τους νεανικές συνομαδώσεις και συλλογικότητες ή απλώς δυστυχείς (όπως συμβαίνει με τις εκδιδόμενες) νεαρές υπάρξεις, είχαν ως κοινό παρονομαστή τη μετωπική σύγκρουσή τους με την κυρίαρχη ιδεολογία και ηθική της εποχής τους. Ακαθόριστα αμφισβητίες, τουλάχιστον με την πολιτική σημασία του όρου, αλλά οπωσδήποτε αναιδείς, σόκαραν τους ενήλικες "δείχνοντάς" τους με περίσσιο θράσος τη γλώσσα, απαιτώντας έναν καλύτερο και συχνά δικαιότερο κόσμο.
 
Παρουσίαση-κριτική: Μανώλης Πιμπλής, Η Εποχή, 20/1/2019
 
Ο Γιάννης Ν. Κολοβός γεννήθηκε το 1969 στην Αθήνα. Σπούδασε Ιστορία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου και έλαβε μεταπτυχιακό τίτλο ειδίκευσης στη Νεότερη και Σύγχρονη Ιστορία. Το 2013 υποστήριξε τη διδακτορική του διατριβή στο τμήμα ΙΑΚΑ του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Το γενικό πλαίσιο των ενδιαφερόντων του καλύπτει την ιστορία της Μεταπολίτευσης και ειδικότερα τις νεανικές κουλτούρες και τα εκφραστικά τους μέσα. Οι σπουδαιότερες δημοσιεύσεις του είναι οι εξής: "Στρουθοκάμηλος: Η μόνη πραγματική underground τραγουδίστρια. Η μουσική της "υπόγειας σκηνής", 1980-2012", στο Π. Αραπίνης (επιμ.), "Αντικουλτούρα: Η ανάδυση ενός νέου κοινωνικού υποκειμένου μετά το 1980" (Σπάρτη: Ιδιομορφή, 2012), ""Κοινωνικά απόβλητα"; Η ιστορία της πανκ σκηνής στην Αθήνα, 1979-2015" (Αθήνα: Απρόβλεπτες Εκδόσεις, 2015), "Νεανικές υποκουλτούρες, αστικοί νομαδισμοί... Η πορεία της σκηνής πανκ της Αθήνας από το 1979 έως σήμερα", στο Ρ. Βαν Μπούσχοτεν κ.ά. (επιμ.), "Η μνήμη αφηγείται στην πόλη: Προφορική ιστορία και μνήμη του αστικού χώρου" (Αθήνα: Πλέθρον, 2016).
 
Η Πατρίτσια Γερακοπούλου είναι διδάκτωρ Κοινωνικής Ψυχολογίας. Διδάσκει στο ΠΜΣ του Τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ του ΕΚΠΑ και στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Τα θεωρητικά και ερευνητικά της ενδιαφέροντα εστιάζουν σε φαινόμενα και διαδικασίες συγκρότησης της ψυχοκοινωνικής ταυτότητας σε σχέση με τη συστηματική κατανάλωση προϊόντων της μαζικής κουλτούρας στο πλαίσιο της μετανεωτερικότητας. Από τις εκδόσεις Πολύτροπον κυκλοφόρησε το 2008 το βιβλίο της "Παιδιά του Σούπερμαν: ιστορίες φανατικής ανάγνωσης υπέρ-ηρωικών κόμικς", που βασίστηκε στη διδακτορική της διατριβή. Συμμετέχει με κείμενα σε συλλογικά έργα που μελετούν το πεδίο των μαζικών επικοινωνιών και δημοσιεύει σε διεθνή περιοδικά. Συνεργάζεται ως εξωτερικός επιστημονικός συνεργάτης και σύμβουλος ευρωπαϊκών έργων με το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών (ΕΚΚΕ), το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, την Ιατρική Σχολή Αθηνών και διάφορους ερευνητικούς εγχώριους και ευρωπαϊκούς φορείς.
 
Ο Γιάννης Ζαϊμάκης γεννήθηκε στο Αλάγνι Ηρακλείου Κρήτης. Είναι καθηγητής της Κοινωνιολογίας του Πολιτισμού και των Τοπικών Κοινωνιών και διευθυντής του Εργαστηρίου Κοινωνικής Ανάλυσης και Εφαρμοσμένης Κοινωνικής Έρευνας στο Τμήμα Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Είναι μέλος της επιτροπής Ακαδημαϊκής Εποπτείας του Μεταπτυχιακού Προγράμματος "Αθλητικές Σπουδές: Κοινωνιολογία, Ιστορία, Ανθρωπολογία" στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Εργάστηκε στην κρατική ραδιοφωνία και στις Διευθύνσεις Προγραμματισμού/ Ανάπτυξης και Πολιτισμού της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Ηρακλείου. Στο συγγραφικό του έργο περιλαμβάνονται τα βιβλία: "Καταγώγια ακμάζοντα: Παρέκκλιση και πολιτισμική δημιουργία στον Λάκκο Ηρακλείου" (Αθήνα: Πλέθρον, 1999), "Κοινοτική εργασία και τοπικές κοινωνίες: ανάπτυξη, συλλογική δράση, πολυπολιτισμικότητα" (Αθήνα: Πλέθρον, 2010 [2002]), "Τοπικός χώρος και πολυπολιτισμικότητα: Σάπες, Θράκη" (συν-συγγραφή με τη Θ. Καλλινικάκη) (Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα, 2004), "Δίκτυα κοινωνικής προστασίας: μορφές παρέμβασης σε ευάλωτες ομάδες και πολυπολιτισμικές κοινότητες" (επιμέλεια από κοινού με την Α. Κανδυλάκη) (Αθήνα: Κριτική, 2005), "Εργοτέλης 1929-2009: Ψηφίδες της αθλητικής και κοινωνικής ιστορίας ενός φιλοπρόοδου σωματείου" (Αθήνα: Αλεξάνδρεια, 2010), "Ποδόσφαιρο και κοινότητες οπαδών: αντιπαλότητες και πολιτικές της ταυτότητας" (επιμέλεια από κοινού με τον Ν. Κοταρίδη) (Αθήνα: Πλέθρον, 2013), "Κοινωνία και αθλητισμός στην Ελλάδα: ιστορικές και κοινωνιολογικές προσεγγίσεις" (επιμέλεια από κοινού με την Ε. Φουρναράκη) (Αθήνα: Αλεξάνδρεια, 2015). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε συλλογικούς τόμους και σε ελληνικά και ξένα επιστημονικά περιοδικά. Αντικείμενο των ερευνητικών και επιστημονικών του δραστηριοτήτων είναι η κοινωνική ιστορία των σπορ, οι νεανικές και οπαδικές κουλτούρες, οι μουσικές ταυτότητες και το ρεμπέτικο τραγούδι, ο τοπικός κοινωνικός μετασχηματισμός και η πολυπολιτισμικότητα.
 
Σελίδα Εκδότη