Οπωσδήποτε πρόκειται για ένα διπλό διάβημα που επιχειρεί να συμφιλιώσει δύο εκτιμήσεις που ο προσδιορισμός των δόσεών τους είναι πολύ λεπτός. Γι' αυτό και το γράψιμο του Γκόρκι φέρνει τη σφραγίδα μιας κάποιας ταλάντευσης, ενός κυματισμού, ανάμεσα σ' αυτές τις δύο απαντήσεις. Από τη μια, μερικές κράντες, συνάρτηση σκηνών, που έχουν φτιαχτεί με τρόπο ώστε να δώσουν την απόδειξη ότι το τάδε πρόσωπο είναι πραγματικά ένας τιποτένιος και εγωιστής κι από την άλλη, μια αμυδρή περιγραφή των ασχολιών και των καθημερινών συζητήσεων που η μία διαδέχεται την άλλη, σ' ένα περιβάλλον σχεδόν τσεχωφικό, και ύστερα, παρεμπιπτόντως, ένα αιφνίδιο αναπήδημα της δράσης, η αίσθηση ότι κάτι συνέβηκε, που όμως καλύπτεται πολύ γρήγορα από την κανονική ροή του χρόνου που περνά, της βραδιάς που πέφτει.
Είναι φανερό πως ο Γκόρκι από την πρώτη ως τη δεύτερη παραλλαγή του έργου του, πάσχισε να καθορίσει την εξέλιξη της δράσης, το δίχως άλλο για να περιέχει κι άλλους παράγοντες -η καταγγελία του για την ιντελιγκέντσια- ψυχικούς κυρίως και σκιαγράφησε τους χαρακτήρες των προσώπων έτσι ώστε οι "Παραθεριστές" να είναι όχι τόσο μια πινακοθήκη πορτρέτων, ξεκάθαρα σχεδιασμένων από την πρώτη τους εμφάνιση, όσο μια διαδοχή σκηνών που να παρουσιάζουν τούτο ή εκείνο το πρόσωπο στη σύμπτωση των συναντήσεων δίχως να ξεκαθαρίζεται προκαταβολικά ότι ο ένας είναι φιλισταίος αιχμάλωτος των στενών συμφεροντολογικών του συναισθημάτων κι ο άλλος, άτομο με την αίσθηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας που φέρνει τα σπέρματα του μέλλοντος.
Η σκηνική διασκευή των Στάιν και Στράους θα δώσει ριζοσπαστικά αυτή τη μεταβολή για την οποία ο συγγραφέας κάνει απλή νύξη.
 
Ο Μαξίμ Γκόρκυ (ψευδώνυμο του Αλεξέι Μαξίμοβιτς Πεσκώφ) γεννήθηκε το 1868 στο Νίζνι-Νόβγκοροντ. Από το 1875 έως το 1893 άσκησε πολλά και διάφορα επαγγέλματα, αποκτώντας έτσι μια τεράστια πείρα των ανθρώπων και της ζωής, την οποία χρησιμοποίησε ήδη από τα πρώτα του κείμενα. Πρωτοεμφανίστηκε στο λογοτεχνικό χώρο με τη νουβέλα "Μακάρ Τσουντρά" το 1892. Ακολούθησαν τα έργα του "Η γριά Ιζεργκίλ", "Τσελκάς", "Είκοσι έξι και μία", "Βάριενκα Ολέσοβα", "Φομά Γκαρντέγιεφ", "Τα παιδικά μου χρόνια", "Τα πανεπιστήμιά μου" κ.ά. Μεταξύ των ετών 1907-1908 εκδόθηκε το μυθιστόρημά του "Η μάνα", που αποτέλεσε και τη βάση για το σενάριο της ομώνυμης κλασικής ταινίας του σοβιετικού κινηματογράφου. Η διεθνής απήχησή του επιβεβαιώθηκε και με τα θεατρικά έργα του που ακολούθησαν. Πασίγνωστα είναι τα έργα "Οι μικροαστοί", "Οι εχθροί", "Στο βυθό", "Οι παραμεριστές" κ.ά. Η σύλληψή του κατά την επανάσταση του 1905 προκάλεσε κύμα διαμαρτυριών σ' ολόκληρο τον κόσμο. Μετά την απελευθέρωσή του εγκαταστάθηκε στο Κάπρι της Ιταλίας. Το 1921, φεύγει από τη Ρωσία για να ζήσει στη Γερμανία και στο Σορέντο της Ιταλίας απ' όπου επιστρέφει, οριστικά πλέον, στην τότε Σοβιετική Ένωση το 1928. Καθιερώθηκε ως πρωτεργάτης της νέας σοβιετικής λογοτεχνίας και πέθανε στη Μόσχα το 1936.
 
Σελίδα Εκδότη