"Πάνω στη σκηνή του Στη μοναξιά των κάμπων με βαμβάκι (1987) είναι δύο - ο Ντήλερ και ο Πελατής: έχουμε ένα διάλογο. Είναι όμως ένας φιλοσοφικός διάλογος στο ύφος εκείνων του 18ου αιώνα, ή μήπως πιο απλά η είσοδος δύο κλόουν; Πιθανόν και τα δύο, συναρμοσμένα με μία ελευθερία γραφής τεράστια.
Η γλώσσα του είναι ένα όπλο, κι αυτοί εκεί οι δύο, που δεν μιάζουν να αγαπιούνται και πολύ, παλεύουν ο ένας εναντίον του άλλου με τις λέξεις πρέπει ο καθένας να κάνει τον άλλο να βγάλει τα έντερά του, να τον σύρει στο δικό του πεδίο, ν' αρνηθεί το πεδίο του άλλου, να μην παραδεχθεί ποτέ ότι βρίσκεται σε θέση αιτήματος, στερήσεως, κι ότι είναι φτωχός - κυρίως φτωχός από πόθους". [Από το πρόγραμμα της παράστασης του Patrice Chereau (1987)].
Η έκδοση συνοδεύεται από επίμετρο, εξαιρετικά πλούσιο, με κείμενα των Patrice Chereau, Maria Casares, Heiner Muller, συνεντεύξεις του B.-M. Koltes, εργοβιογραφία και 28 φωτογραφίες.
 
Σε μια συνέντευξή του στην COLETTE GODARD ο Κολτές είχε πει για τη «μοναξιά των κάμπων με βαμβάκι»: «Στην αρχή είχα σκεφτεί να φέρω αντιμέτωπους έναν τραγουδιστή των μπλουζ κι έναν πανκ. Δύο απόψεις για τη ζωή εντελώς αντίθετες, κι αυτό είναι που έχει σημασία. Όταν η απόσταση ανάμεσα σε δυο πρόσωπα είναι τόσο μεγάλη, τι μένει; Η διπλωματία, δηλαδή η γλώσσα. Συνομιλούν ή αλληλοσκοτώνονται. Άρα λοιπόν συνομιλούν, όμως το ότι αλληλοπροσεγγίζονται δεν οφείλεται στο ότι εγκιβωτίζονται ο ένας μέσα στον άλλον. Όταν είδα την ταινία του Τζάρμους «Στην παγίδα του νόμου», αναγνώρισα τον εαυτό μου στις σχέσεις του Tom Waits και του John Lurie, που χωρίς να το θέλουν έχουν βρεθεί μαζί. Αυτό που συμβαίνει ανάμεσά τους είναι κάτι το μυστηριώδες, σαν ένας αγώνας πυγμαχίας. Βάζουν δυο ανθρώπους πάνω σ’ ένα ρινγκ κι αυτοί πρέπει ν’ αγωνιστούν και να νικήσουν. Δυο πρόσωπα που δεν γνωρίζουν το ένα το άλλο, χτυπιούνται μέχρι θανάτου μπροστά στο κοινό, ζουν πράγματα που υπερβαίνουν το ερωτικό πάθος. Απέναντι στον αντίπαλο, απογυμνώνονται, υποφέρουν όπως ποτέ άλλοτε. Αυτοί οι άνθρωποι, σε τελευταία ανάλυση, δεν έχουν φτάσει στον πάτο. Είναι δυνατοί. Δεν έχουν πλέον ούτε αυταπάτες, ούτε πίστη. Πράγμα που τους επιτρέπει να έχουν ασύλληπτες φιλοδοξίες, τρελές αλλά πολύ συγκεκριμένες ελπίδες. Εμείς θέλουμε την υπέρβαση, εδώ ακριβώς στην επίγεια ζωή. Την υπέρβαση για μία και μόνο στιγμή. Τη θυσία για ένα άμεσο αποτέλεσμα. Έτσι είναι τα θεατρικά μου πρόσωπα, τους ανεβαίνει η αδρεναλίνη, και ορμούν, έστω κι αν δεν πιστεύουν στο αποτέλεσμα.»Καθημερινή, 28/11/2018
 
Ο Μπερνάρ-Μαρί Κολτές, γόνος καθολικής μεσοαστικής οικογένειας, γεννήθηκε στο Μετς της Γαλλίας, στις 9 Απριλίου 1948. Μαθήτευσε κοντά στους Ιησουίτες, των οποίων η σκέψη και η ρητορική, χαρακτηριστικά στοιχεία αυτής της εκπαίδευσης, θα επηρεάσουν τους διαλόγους των έργων που θα γράψει. Πρώτη του αληθινή θεατρική συγκίνηση η Μαρία Κοζαρές στη Μήδεια του Σενέκα. Ταξίδεψε πολύ: Νέα Υόρκη, Λατινική Αμερική, Ρωσία. Θεατρικά του έργα: "Sallinger" και "Η νύχτα πριν τα δάση" (1977), "Μάχη νέγρου και σκύλων" (1979), "Δυτική αποβάθρα" και "Στη μοναξιά των κάμπων με βαμβάκι" (1985), "Ταμπατάμπα" (1986), "Η επιστροφή στην έρημο" και "Ρομπέρτο Ζούχο" (1988), και τα μυθιστορήματά του: "Η φυγή με άλογο μακριά στην πόλη" (1970), και το ημιτελές "Πρόλογος". Πέθανε από Aids το 1989 στο Παρίσι, αφού είδε όλα του τα έργα στο φως της σκηνής.
 
Σελίδα Εκδότη