Πρόλογος: Εμ. Ροϊδης.
 
Το τοιούτο έργον του Ρώσσου μυθογράφου παρεκινήσαμεν την "Εφημερίδα" να προτιμήση ελπίζοντες, πλην των άλλων, ότι η τοιαύτη προτίμησις δύναται να συντελέση εις την εκρίζωσιν της ικανώς διαδεδομένης παρ' ημίν προλήψεως, καθ' ην τα φιλολογικά έργα πρέπει να διαιρώνται εις τα ευχαριστούντα τους πολλούς και τα δυνάμενα να εκτιμηθώσι παρά των ολίγων. Προ τοιούτου διλήμματος επόμενον ήτο να θεωρηθή επιβαλλομένη υπό του δημοσιογραφικού συμφέροντος η θυσία του ποιου εις το ποσόν. Το αληθές εν τούτοις είνε ότι το κυριώτερον προσόν παντός πράγματι καλού έργου είνε να ευχαριστή εξ ίσου αμφοτέρας τας τάξεις των αναγνωστών. Δύσκολον τω όντι είνε να πιστεύσωμεν είτε τους ολίγους θαυμάζοντας προ πάντων παρά τω Ζολά και τω Δωδέ την ασυναρτησίαν της πλοκής, ή την αποπνίγουσαν ενίοτε το αίσθημα υπερβολικήν επιτέχνησιν του ύφους, είτε τους πολλούς προτιμώντας τον Ονέ και τον Δελπί δια μόνον τον λόγον, ότι η αφόρητος αυτών κοινοτοπία και στομφολογία ανατρέπει τον στόμαχον παντός ικανού να διακρίνη τα ελαττώματα ταύτα. Απόδειξις του εναντίου ακαταμάχητος είνε η ύπαρξις εν πάση φιλολογία έργων δημοτικωτάτων, τα οποία θαυμάζουσιν εν τούτοις οι αυστηρότατοι τεχνοκρίται ως τέλεια πρότυπα ύφους. Ο αριθμός των τοιούτων δεν είνε βεβαίως ικανός να επαρκέση εις τας απαιτήσεις της εν Ευρώπη καταναλώσεως μυθιστορημάτων, εις τους Έλληνας όμως αναγνώστας ουδέ το δέκατον ίσως αυτών παρετέθη ακόμη εν μεταφράσει. Μέχρις ου λοιπόν εξαντληθώσι τα τοιαύτα μέχρι του τελευταίου, πρόωρος και κάπως άδικος φαίνεται ημίν η καταδίκη ημών εις "Δόκτωρ Ραμώ" και "Τερεζίνας".
 
Κορυφαία μορφή της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ρωσικής καταγωγής. Γεννήθηκε το 1821 στη Μόσχα. Σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή Μηχανικών της Πετρούπολης. Υπηρέτησε στο στρατό γιά ένα μικρό χρονικό διάστημα αλλά τον εγκατέλειψε γρήγορα γιά να αφοσιωθεί στη λογοτεχνία. Μελέτησε την κοινωνία και τον κόσμο όχι θεωρητικά αλλά στην πράξη. Θέμα των έργων του, η ίδια η ζωή. Είδε από κοντά τις υποβαθμισμένες συνοικίες, γνώρισε τη φτώχεια, τον πόνο, την εξαθλίωση των ταπεινών ανθρώπων και στη συνέχεια μετέφερε τις εικόνες αυτές στα μυθιστορήματα του. Ασχολήθηκε με τον άνθρωπο και την κοινωνία και υπήρξε αγωνιστής και επαναστάτης. Εναντιώθηκε στην πολιτική του Τσάρου Νικολάου του Α΄. Αυτή του η στάση είχε αποτέλεσμα να κατηγορηθεί γιά συνωμοσία και να καταδικαστεί σε τετραετή φυλάκιση. Τα χρόνια του εγκλεισμού του στις φυλακές του Όμσκ υπέφερε τρομερά βασανιστήρια και εξευτελισμούς. Το 1859 επέστρεψε στην Πετρούπολη και εξέδωσε μαζί με τον αδελφό του δύο περιοδικά τα οποία ,όμως, δεν σημείωσαν επιτυχία με αποτέλεσμα ο Ντοστογιέφσκι να βρεθεί καταχρεωμένος. Ο μόνος τρόπος γιά να συγκεντρώσει χρήματα και να ξεπληρώσει τα χρέη του ήταν η συγγραφή. Άρχισε λοιπόν να γράφει συνέχεια και ακούραστα με αποτέλεσμα να καταφέρει να ζήσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του σχετικά άνετα. Σ' αυτό το διάστημα έγραψε τα καλύτερα του έργα: Ο παίκτης, Οι αδερφοί Καραμαζώφ, Έγκλημα και Τιμωρία, Ο Ηλίθιος, Οι δαιμονισμένοι. Όταν κατάφερε πλέον να ανασάνει από το βάρος των χρεών ανέλαβε τη διεύθυνση του περιοδικού Πολίτης και λίγα χρόνια αργότερα εξέδωσε το δικό του περιοδικό, Το Ημερολόγιο ενός συγγραφέα, που σε αντίθεση με τις προηγούμενες εκδοτικές εμπειρίες σημείωσε τεράστια επιτυχία. Πέθανε το 1881 στην Πετρούπολη σε ηλικία 60 ετών.