Δε μπορώ, όχι, δε μπορώ να την υποφέρω πια!... Τι πληγή ειν' αυτή που μου 'στειλες θε μου; Τι αμαρτίες έχω κάνει για να με τιμωρείς τόσο σκληρά; Ως πότε θα 'μαι υποχρεωμένη να την ανέχομαι, να βλέπω τη μούρη της, ν' ακούω τη φωνή της, ως πότε; Δε θα βρεθεί επιτέλους κανένας στραβός χριστιανός να την πάρει, ν' απαλλαγώ απ΄ αυτό το έκτρωμα της φύσεως, που μ' άφησε ο πατέρας της για να μ' εκδικηθεί -που χαΐρι και προκοπή να μη δουν εκείνοι που δε μ' άφησαν να κάνω την έκτρωση!...
Μα γιατί τους βλαστημάω; Δε ζούνε πια. Ούτε φταιν' εκείνοι. Φταίω εγώ που τους άκουσα. Σε τέτοια ζητήματα πρέπει ν' ακούει κανείς μόνο τον εαυτό του, κανέναν άλλον!... Όσο ήταν μικρή, παρηγοριόμουνα με τη σκέψη πως, μεγαλώνοντας, θ' άλλαζε. "Θ' αλλάξει!" έγεγα. "Θα στρώσει. Στο κάτω της γραφής, αργά ή γρήγορα, μια μέρα θα παντρευτεί. Θα τη φορτωθεί άλλος στην καμπούρα του." Μα δε βαριέσαι! Άδικα ήλπιζα. Όπως παν' τα πράγματα, μου φαίνεται πως θα μείνει γεροντοκόρη. Και πώς να μη μείνει γεροντοκόρη τέτοια που είναι; Αχ, ας όψεται εκείνο το τέρας, η Ερασμία, που την κατέστρεψε με τις κατηχήσεις της. Ποιος άντρας θα γυρίσει, σας παρακαλώ, να την κοιτάξει ερωτικά έτσι που ντύνεται, έτσι που φέρεται, έτσι που μιλάει;
 
[...] Έχοντας στα νιάτα του ταξιδέψει πολύ, κυρίως στην Αυστραλία και την Αμερική, και έχοντας μετέλθει ένα πλήθος βιοποριστικές δουλειές, μπορεί να δει καθαρότερα τα συμβαίνοντα στην Ελλάδα των αστικών κέντρων, της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Μέσα από έναν κλαυσίγελο αφηγείται πράγματα σοβαρά ακόμα και τραγικά με όπλο το πανταχού παρόν χιούμορ. Έχοντας λοιπόν ζήσει έξω, έχει αφομοιώσει τους κώδικες της αγγλοσαξονικής πεζογραφίας, κυρίως της αμερικάνικης του 20ού αιώνα και τους εφαρμόζει με επιδεξιότητα στο ελληνικό περιβάλλον και πραγματικότητα. Έτσι μέσα από την κοινότοπη ιστορία δύο γυναικών, οι οποίες κινούν τα νήματα της μοίρας των αρσενικών, δίνει έναν πίνακα της μεταπολεμικής κοινωνίας με φλας μπακ στην εποχή των Βαλκανικών, της Μικρασίας και άμεσες αναφορές στην εποχή του Μεταξά, την Κατοχή, εστιάζοντας στο εμφυλιακό και μετεμφυλιακό τοπίο. Τα ιστορικά γεγονότα περνάνε μέσα από τη ζωή των ηρώων του κατορθώνοντας να απογειώσει τη ζωή αυτή σε συλλογικό δράμα [...]

(από το επίμετρο του Μένη Κουμανταρέα)
 
"Σήμερα πια κανείς σχεδόν δεν το αρνείται: Εκείνο που χρωστάμε στον Ταχτσή είναι το γλωσσικό ιδίωμα των ηρωίδων του. Αντλώντας από πρωτοπόρες αφηγηματικές τεχνικές, σαν αυτές που καλλιέργησαν η Γουλφ και ο Τζόις, «ήταν ο πρώτος που έκανε ύφος τη γλώσσα των μικροαστών», όπως τονίζει ο Κουμανταρέας, κρατώντας αποστάσεις από τη «δικτατορία της καλλιέπειας και της φιλολογίας».
Κι αυτή η αμεσότητα της γραφής του -καρπός επίπονης επεξεργασίας- ήταν που στάθηκε αποφασιστική για τους νεότερους συγγραφείς, επιτρέποντάς τους να χρησιμοποιούν μια προφορικότητα προσαρμοσμένη στην ηλικία και την εποχή τους". 
(Σταυρούλα Παπασπύρου, Ελευθεροτυπία 4/10/2009).
 
Ο Κώστας Ταχτσής γεννήθηκε το 1927 στη Θεσσαλονίκη. Έζησε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια στη Θεσσαλονίκη, στην Aθήνα και στον Bόλο. Eμφανίστηκε στα γράμματα με τα ποιητικά βιβλία Δέκα ποιήματα, Mικρά ποιήματα, Περί Οραν δωδεκάτην, που αργότερα αποκήρυξε. Aκολούθησαν τα ποιητικά βιβλία Συμφωνία το Mπραζίλιαν (1954) και Kαφενείο το Bυζάντιο (1956). Για μια δεκαετία (1954-1964) ταξίδεψε αλλά και εζησε σε χώρες της Eυρώπης, στήν Aφρική, στην Aυστραλία, στις HΠA. Υπηρξε μέλος της εκδοτικής ομάδας του πρωτοποριακού λογοτεχνικού περιοδικού Πάλι. Kαθιερώνεται ως κορυφαίος Έλληνας πεζογράφος με το μοναδικό μυθιστόρημά του Tο τρίτο στεφάνι (1962). Aκολούθησαν η συλλογή διηγημάτων Tα ρέστα (1972), καθώς και η δημοσίευση μιας σειράς αυτοβιογραφικών κειμένων με τον τίτλο H γιαγιά μου η Aθήνα (1979). Mετά το θάνατό του (1988) δημοσιεύτηκαν τα βιβλία του Tο φοβερό βήμα, Aπό τή χαμηλή σκοπιά, Συγγνώμην, εσείς δέν είσθε ο κύριος Tαχτσής;. Mετέφρασε επίσης πολλά έργα του Aριστοφάνη.
 
Σελίδα Εκδότη