Πρόταση ανάγνωσης και από το βιβλιοπωλείο ΕΠΙΚΑΙΡΑ
 
Την 4η Ιουλίου 1855 -εβδομήντα εννέα χρόνια μετά τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας της Αμερικής- κυκλοφορεί η ποιητική συλλογή Φύλλα χλόης. Πρόκειται για έναν λεπτό τόμο, που στο εξώφυλλό του απεικονίζει έναν νέο άντρα με εργατικά ρούχα, σηκωμένα τα μανίκια του πουκαμίσου και το χέρι στην τσέπη του παντελονιού. Ούτε στο εξώφυλλο ούτε στη ράχη του βιβλίου εμφανίζεται το όνομα του συγγραφέα.
Δεν ξενίζει τον αναγνώστη μόνο το πορτρέτο του ρωμαλέου άντρα, που δεν θυμίζει καθόλου ποιητή, αλλά και η εντύπωση που προκαλεί το ίδιο το βιβλίο στο άνοιγμά του: οι μακροπερίοδοι στίχοι και οι διασκελισμοί, οι ανισοσύλλαβοι στίχοι, η παρατακτική σύνδεση, η υιοθέτηση του καθημερινού λόγου, η ακανόνιστη στίξη, η απουσία μέτρου και ομοιοκαταληξίας έρχονται σε αντίθεση με την παραδοσιακή ποιητική φόρμα. Πέραν της μορφολογικής ρήξης με την παράδοση, οι απροκάλυπτες αναφορές στο γυναικείο και στο αντρικό σώμα και οι σαφείς υπαινιγμοί στον έρωτα σκανδαλίζουν τον αναγνώστη της εποχής. Ιδιαίτερη εντύπωση κάνει το πρώτο από τα δώδεκα ποιήματα που περιλαμβάνονται στην αρχική έκδοση των Φύλλων χλόης, το οποίο αργότερα θα λάβει τον τίτλο "Το τραγούδι του εαυτού μου". Εκεί ο ποιητής αποκαλύπτει το όνομά του και αυτοπροσδιορίζεται ως εξής:
"Γουόλτ Γουίτμαν, ένας κόσμος, γιος τον Μανχάταν,
Απείθαρχος, σαρκικός, αισθησιακός, τρώει, πίνει και ζευγαρώνει,
Χωρίς συναισθηματισμούς, χωρίς να στέκεται πάνω από άντρες και γυναίκες,
ούτε μακριά τους,
Εξίσου σεμνός όσο και αλαζόνας"
 
Στο σύνολό της, η ποιητική συλλογή "Φύλλα χλόης" είναι αυτοβιογραφική, αλλά δεν αποτελεί αυτοβιογραφία, είναι το πορτρέτο ενός υποκειμένου αλλά και μιας εποχής. Ο Γουίτμαν, λέει ο Αμερικανός κριτικός Τόνι Τάνερ, "ζωντάνεψε μια ολόκληρη ήπειρο". Αποθεώθηκε από μια γενιά Αμερικανών μοντερνιστών ποιητών, όπως ο Γουίλιαμ Κάρλος Γουίλιαμς και ο Χαρτ Κρέιν, αλλά και Ευρωπαίων, όπως ο Φερνάντο Πεσόα. Ο Άλεν Γκίνζμπεργκ δήλωνε νόμιμος δικαιούχος της κληρονομιάς του. Ο κριτικός Τζέιμς Μίλερ υπογράμμισε την ισχυρή ποιητική παρακαταθήκη που κληροδότησε ο Γουίτμαν στους σύγχρονους ποιητές, από τον Τζον Μπέριμαν ως τον Φρεδερίκο Γκαρθία Λόρκα και τον Πάμπλο Νερούδα, λέγοντας πως "η προσωπική εμπλοκή με τoν "Γουόλτ" φαίνεται έντονα, η σχέση βαθιά και ζωοδότρα, το συναίσθημα σε παρασύρει σχεδόν πέρα από τις λέξεις. Όταν αυτό το συναίσθημα αναποδογυρίζεται και αναδύεται ως εχθρότητα, και πάλι εύκολα προδίδει την προφανή του σύνδεση".
 
...με αφορμή την έκδοση του βιβλίου "Φύλλα χλόης", (Ανθολογία), του Walt Whitman, θυμήθηκα πως στον τάφο του είναι γραμμένο:
"Το βάθρο μου είναι στερεωμένο και σφηνωμένο σε γρανίτη,
Περιγελώ αυτό που εσείς ονομάζετε αποσύνθεση,
Και ξέρω την έκταση του χρόνου.
Το μόνο που θέλω είναι να βρω το νησί μου...
Εκεί θα κάνω τις στιγμές ευτυχίας καθημερινότητα,
εκεί θα διώξω τα ''θέλω'',
εκεί θα βρω κάθε μου ναι και όχι,
εκεί θα ''ζήσω'' κάθε μου θάνατο,
εκεί θα αφήσω εμένα ελεύθερο.
Το μόνο που θέλω είναι να με βρω
Το μόνο που θέλω είναι να ζήσω κάθε μου στιγμή
και να μην καταλήξω
δυο ημερομηνίες με μια παύλα ανάμεσα...
Ζητώ πολλά;"
 
Η ανθολόγηση των ποιημάτων πραγματοποιήθηκε από τα έργα:
ΑΦΙΕΡΩΣΕΙΣ
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΑΔΑΜ
ΚΑΛΑΜΟΣ
ΤΑΞΙΔΙΑΡΙΚΑ ΠΟΥΛΙΑ
ΟΣΑ ΞΕΒΡΑΣΕ ΤΟ ΚΥΜΑ
ΣΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΤΗΝ ΑΚΡΗ
ΤΥΜΠΑΝΟΚΡΟΥΣΙΕΣ
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΛΙΝΚΟΛΝ
ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΑ ΡΥΑΚΙΑ
ΨΙΘΥΡΟΙ ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΣΤΗΝ ΕΝΑΣΤΡΗ ΝΥΧΤΑ
ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΥ
ΣΤΙΣ ΑΜΜΟΥΔΙΕΣ ΤΩΝ ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ (Παράρτημα)
ΑΝΤΙΟ, ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΜΟΥ (Δεύτερο Παράρτημα)
 
Ο Ουώλτ Ουίτμαν (Walt Whitman), ο επιφανέστερος αμερικανός ποιητής του προηγούμενου αιώνα (1819-1892), είχε αγγλική και ολλανδική την καταγωγή. Στα νεανικά του χρόνια αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει τις σπουδές του για να εργασθεί ως ξυλουργός, οικοδόμος, τυπογράφος και δάσκαλος. Από το 1838 άρχισε να συνεργάζεται με εφημερίδες και περιοδικά.
Βαθιά επηρεασμένος από τις θεωρίες του Έμερσον εκδίδει, το 1855 στην πρώτη της μορφή, τη συλλογή του "Φύλλα χλόης", αποτελούμενη από δώδεκα ποιήματα. Έκτοτε εμπλουτίζει σε αλλεπάλληλες εκδόσεις τη συλλογή αυτή με νέες συνθέσεις, εξασφαλίζοντας την αναγνώριση φανατικών θαυμαστών όπως ο Σουίνμπερν και ο Ο.Μ. Ροσσέτι, αλλά και την επιφυλακτικότητα του ευρύτερου κοινού, κυρίως για τις προωθημένες περί ηθικής αντιλήψεις του. Κατά τον Αμερικανικό Εμφύλιο υπηρετεί ως εθελοντής νοσοκόμος, εμπειρία που τον σφραγίζει και που την καταγράφει στα "Πολεμικά απομνημονεύματά του" (1875). Άλλα του έργα: "Δημοκρατικές απόψεις" (1871), "Δείγματα ημερών" (1882), "Κλαδιά του Νοεμβρίου" (1888), "Χαίρε, φαντασία μου" (1891).

Σελίδα Εκδότη
 
Απόσπασμα βιβλίου